Deel V: De Piek
Aan het einde van de geweven brug was een kleine houten deur. Ik deed de klink naar beneden, maar het ging niet open. Ik worstelde er even mee, voor het eindelijk meewerkte. Het leek een eeuwigheid geleden sinds het voor het laatst was gebruikt. Toen de deur open was, stond ik voor een blauwe, stenen massa. Ik liep erdoor en sloeg mijn ogen op. De piek die ik een tijd geleden zag wees naar de zon, die, vanaf waar ik stond, de hele hemel vulde.
Ik wilde niet eeuwig in de Hel blijven, en beklom dus de rotsige piek. Ik was vele uren aan het klimmen, me optrekkend aan ieder uitsteeksel, en kwam slechts zeer langzaam vooruit vanwege de moeilijke omstandigheden. Ik was niet de enige die deze vreselijke klim probeerde. Vele mensen werden net als ik gekweld door deze moeilijke test. Ze schreeuwen het uit geconfronteerd met deze bovenmenselijke taak, en aantal gaf de moed op.
Zij vonden geen kracht meer om verder te gaan probeerden naar beneden te gaan. Maar het was zelfs nog moeilijker om die kant op te gaan dan naar de top van de blauwe piek. Allen die het opgaven eindigden zo dat ze hun grip verloren en vielen om verpletterd te worden aan de voet van de piek met een vreselijk geluid. Iedere val leek de wil van de overlevenden te verzwakken, maar ik verzamelde mijn moed en zette door. Na een tijde, was ik de enige die worstelde met de klim.
Toen ik zelf dacht dat ik aan het einde van mijn latijn was, en mijn spieren schreeuwden dat ik moest stoppen, zag ik een inham niet ver van mij. Opgetogen door deze onverwachte ontdekken, bewoog ik er snel naar toe. Toen ik arriveerde in deze veilige haven, besloot ik eindelijk naar beneden te kijken, om te zien hoe hoog ik had geklommen. Ik zag de hele maan beneden met mijn ogen, onder blauwe rook vergelijkbaar met wolken. Geen berg op Aarde kon zo hoog zijn! Ik was blij met het resultaat van mijn inspanningen, maar herinnerde mij ook dat er nog een grote afstand was tot de top.
Ik had me laten op de richel om wat te rusten, toen ik iemand hoorde huilen. Ik draaide mijn hoofd en zag een oude man met een grote baard, doordenkt met zijn eigen hete tranen. Zijn lichaam zo droog dat het wel een skelet leek. Het sprak tot me ‘Ik ben Lucifer, Prins van Apathie. Selaphiel, Aartsengel van Plezier, is mijn tegenhanger. Zij die zich overgeven aan spirituele depressie, die passief blijven, die geen vreugde meer scheppen in het leven, en die zich niet meer bewust zijn van hun eigen tevredenheid kom en voeg je bij de rijen van mijn verdoemden, die niet in staat zijn de zon te bereiken.
Achter hem zag ik een grot. Het vertelde me dat er ik heen moest gaan, zonder een woord te zeggen. Een lange geplaveide gang liep in de richting van een metalen deur, met een vreemde vlam in het midden. Ik zocht naar een klink, maar vond er geen. Na lang proberen, liep ik me zakken tegen de deur, uitgeput. Ik hoorde een klein geluidje zoals een bel en de deur opende zich, spleet in tweeën, en de twee helften van deur verzonken in de muur. Zeer verbaasd, keek ik naar binnen en zag een perfecte spiegel, waarin ik zoals gebruikelijk mijn spiegelbeeld zag.
Ik ging naar binnen in de kleine ruimte met de spiegel. Ik hoorde een stem tegen me praten in kalme en rustgevende tonen: ‘Ga je naar boven?’ Ik was geschrokken, verstomd door zo’n vreemde vraag en zag dat een lachende persoon wachtte op het antwoord. We waren samen in kleine ruimte waar hooguit een half dozijn mensen in zou passen. Het was goed verlicht, hoewel het witte licht, dat van het plafon kwam een beetje saai leek. Ik antwoordde, het enige wat ik kon bedenken: ‘Ja’. Daarna legde de persoon zijn vinger op een vierkant waarop de woorden stonden geschreven ‘laatste fase’. De deur sloot zich weer, beide helften voegden zich samen, en ik voelde een beweging alsof ik omhoog ging.
Onderwerp: De Eclips V: De Piek 
vr jun 13, 2008 1:06 pm