Kerkelijke Provincie Keulen
Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.

Kerkelijke Provincie Keulen

De Kerkelijke Provincie Utrecht
 
IndexPortaleZoekenLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

 

 De Eclips VII: Het Paradijs

Ga naar beneden 
AuteurBericht
sonho
Overleden
sonho


Aantal berichten : 1747
Leeftijd : 56
Registration date : 13-10-07

De Eclips VII: Het Paradijs Empty
BerichtOnderwerp: De Eclips VII: Het Paradijs   De Eclips VII: Het Paradijs Icon_minitimevr jun 13, 2008 1:08 pm

Deel VII: Het Paradijs

De zeven aarsengelen stonden oog in oog met mij. Ze lachten met hun glimlach vol vriendelijkheid, ik keek in hun ogen, hun blik vol tederheid. Voor het eerst sinds ik mijn hond alleen in het veld had achtergelaten, ontspande ik en stond ik mezelf toe om deel te worden van de sereniteit die zij uitstraalden. Zij hielpen mij opstaan en Michael, de meest robuuste, hees me op zijn rug. Ik schaamde me een beetje bij het idee een Aartsengel te berijden zoals een paard. Maar zij lachten, toen de schaamde op mijn gezicht zagen. Een lach, niet spottend, maar vol van vriendschap.

Toen sloegen er zeven paar schitterende vleugels uit. Ze naderden de rand en lieten zich hiervan afvallen. Ik schreeuwde in angst, maar mijn schreeuw werd afgesneden toen de Aartsengelen hun vlucht bijstelden en naar de zon vlogen. Ik kon de gehele maan onder mij zien en ik beloofde mezelf, als die kans aan mij gegeven werd, dat ik altijd zou leven in deugd, volgens de principes van Aristoteles en Christos, om naar te hoeven terugkeren naar die vreselijke plek. Galadrielle glimlachte nog eens naar me en sprak: ‘Het is goed. Je hebt de juiste beslissing genomen. Moge de andere levenden dezelfde maken’

Ik vroeg me af hoe zij kon weten wat ik dacht. Maar mijn gedachten hierover verdwenen snel, omdat ik zeer geïnteresseerd was in het spektakel wat me werd aangeboden. We hadden net de maan verlaten en we vlogen in de ruimte die het scheidt van de zon. Ik kon de sterren nu zien en zij glansden als vele magische spektakels. Ik kon zelfs sterren onderscheiden van wiens bestaan ik niet had geweten, niet in staat om deze te zien vanaf de wereld. De immense zon, die ik nog nooit van zo dichtbij had gezien, nam mijn hele gezichtsveld in beslag. Ik voelde mij als in vlieg in vergelijking met een koe: klein.

We waren nu zo dichtbij de heilige ster dat, vlammen die verschillende mijlen lang waren, ons bijna raakten. Ik vroeg me of ik met de zeven Aartsengelen niet een vrij desastreus einde zou delen. Maar Michael, op wie ik altijd kon bouwen, zei tot mij: ‘Vrees niet dat wat je hier ziet’. Ik zag toen de vlammen die de zon bedekten, zij vormden een geweldig spektakel. Onder deze buitenste laag van vlammen was dat waarover ik mij voornam te spreken sinds mijn tedere kindertijd, maar zonder ooit te weten waaruit het bestond: Paradijs!

We landen op een magische plaats. We baden allen in een zacht licht. Waar ik ook keek ik kon niet het minste duister ontdekken. Zo ver het oog kon zien, waren er geen huizen, noch de minste constructie van enige soort. Zij die hanger hadden plukten van de fruit bomen. Zij die de genoegens van de ontspanning waardeerden rekten zich uit in het gras. Kinderen speelden onschuldig, lachend, rennend door het lange gras. De zeven Aartsengelen vertelde me dat ze me hier moesten achterlaten en dat hun missie was vervuld. Ik bedankte en hen hartelijk en zei ze gedag.

Ik besloot wat rond te lopen en deze betoverde plaats te bekijken. Allen die ik ontmoette, heten mij hartelijk welkom en lachten naar me. Ik lachte terug en bedankten hen. Alles straalde blijdschap, vriendelijkheid en plezier uit. Toen ik een kleine fontein naderde waarvan het water zo helder was dat ik geen weerstand kon bieden aan de drang om me hier verfrissen, zag ik twee mannen in een diepe discussie. Zij zagen mij ook en wenkten mij om hen te naderen. Ik realiseerde me dat tegenover mij niemand minder stonden dan Aristoteles en Christos. Zij omringden mij met de grootste vriendelijkheid. Ze vroegen mij of ik het naar mijn zin had en of ik goede reis had gehad. Ik was zo bewogen dat ik niet kon antwoorden. Ik stamelde een paar vage woorden, terwijl ik probeerde te bevatten wie er tegenover me stonden. Op dit moment hoorde ik een stem.
Terug naar boven Ga naar beneden
 
De Eclips VII: Het Paradijs
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» De Eclips IV: De galerijen
» De Eclips VI: De Zon
» De Eclips I: De maan
» De Eclips II: De mist
» De Eclips III: De velden

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Kerkelijke Provincie Keulen :: De Bibliotheek :: Het Dogma-
Ga naar: