Hoofdstuk VII
De Exodus
De hele stad van Oanylonië was dus opgenomen in de ingewanden van de aarde, opgeslokt door de vlammen. Om het land te zuiveren verspreidde God zout over de sporen van de Stad der Zonden, zodat daar nooit meer mensen zich zouden vestigen en welvaren. De macht van dit heilige cataclysme hulde de hemel in duister voor vele mijlen. De verschillende groepen die waren gevlucht verdubbelden hun snelheid om aan de catastrofe te ontkomen, alles achterlatend van hun oude leven. De meerderheid schreeuwde het uit bij wat hen zeer onrechtvaardig voorkwam. Gescheiden van God en Zijn liefde, begrepen zij niet de juistheid van Zijn heilige beslissing.
Sommigen kwamen aan bij de zee. Ze hakten hout en maakten boten. Het koste hen veel tijd om deze constructies af te maken. Ja, ze waren de kunst van het werken vergeten en het deed hen pijn om aan het werk te moeten. Ze brachten meer tijd door met lachen op het strand dan zoeken naar eten of bouwend aan hun schepen. Maar de rollende wolken van zand herinnerende hen altijd eraan dat ze aan het zouden moeten werken. Stukje bij beetje kregen ze weer plezier in hun inspanningen, zelfs al leefden ze niet deugdzaam, ze kenen ook niet meer de diepe zonde waarin ze geleefd hadden in Oanylonië.
Toen de boten klaar waren vertrokken ze om de wereld te zien, zeeën overstekend en landend op alle kusten die hen gunstig voorkwamen. Andere groepen vluchtelingen vluchten zelfs verder het binnenland om weg te komen van het cataclysme. Ze doorkruisten verschillende bossen, moerassen, rivieren, meren, valleien, heuvels, bergen, ravijnen, gletsjers en vlakten. Iedere keer dat ze een plek vonden die ze gunstig leek voor een nederzetting stopte een grond roep en stichtte daar een stad.
Dus werd de wereld geleidelijk bevolkt en er werden overal waar zij kwamen dorpjes gesticht. Ieder dorp regelde een politiek systeem. Ze kozen hun leiders, die hun dorpen en grondstoffen beheerden. Ze wezen wachten aan, zodat de wetten van de stad werden gerespecteerd. Om deze beginnende hiërarchie in stand houden haalden ze goud en zilver uit de mijnen en zij smolten dit om er geld van te maken. Dit idee zorgde ervoor dat geld tussen de steden kon worden uitgewisseld.
Maar in het bijzonder maakte het de uitwisseling van goederen tussen de steden mogelijk. Deze handel verrijkte sommigen terwijl het anderen verarmde. De steden begonnen steeds meer met elkaar te concurreren voor het beheersen van de grondstoffen. Wat ze door handel niet konden krijgen proberen ze via brute kracht te winnen. Zo organiseerde iedere stad een leger, trainde het soldaten om te vechten voor de verrijking van de maatschappij en zijn leiders.
Toen besloot God om hen toe staan om de vriendschap te leren kennen, zodat de mensen zouden ophouden elkaar te doden. Hij verdeelde de ene taal in een veelvoud aan talen. De mensen waren niet langer in staat om de woorden te begrijpen die werden gesproken in de andere steden. De Allerhoogste stond hen toen toe om de talen te leren die zij zelf niet kenden. Deze lessen vereisten dat iedereen zich openstelde voor de cultuur van een ander. Zo besloten ze minder snel om oorlog te voeren omdat ze de ander beter begrepen, vanwege hun inspanningen om de taal te leren van het volk dat ze wilden aanvallen.
Onderwerp: [Vertaald]Deel II: Voorgeschiedenis; De Exodus ![[Vertaald]Deel II: Voorgeschiedenis; De Exodus Icon_minitime](https://2img.net/i/fa/icon_minitime.gif){kind=icon}
vr aug 22, 2008 8:19 pm