Schepping II: Het Leven
Maar God was perfect, zoals Zijn schepping niet perfect was. Maar zoals Hij overtuigd van Zichzelve was, was Zijn creatie onwetenloos. Maar zoals Hij zelf beslistte wat Hij deed, deed Zijn schepping zichzelf alleen maar adapteren. Maar zoals Hij in staat was om te maken, nam Zijn creatie alleen maar genoegen met zichzelf. Maar zoals Hij Zijn schepping wou liefhebben en geliefhebben worden, was deze daar niet toe in staat.
God nam bijeen al de liefde die Hij in Zich had. Hij maakte daarvan de geest, die niet aangeraakt kon worden, noch zichtbaar kn zijn, noch geroken kon worden, noch geproeft kon worden, noch gehoord kon worden, want deze was anders dan de materie. De Zeer-Hoge deed de materie en de geest te samen, zodat deze laatste een harmonie met de aarde kon vormen, en Hij noemde het "leven".
Maar het leven was niet perfect. Zelfs deze gemaakt te zijn door God en uit Hem ontstaan te zijn, was deze Hem niet helemaal. Haar mogelijkeden om te kiezen waren gestrengd, omdat zij niet een oneindige kennis en macht bezat. Haar mogelijkheden om te voelen, waren eveneens beperkt, want zij bestond uit materie, neutraal en onpersoneel. Maar God wou het leven liefhebben en dat ook terug verwachten.
Maar, zodat God en het leven elkaar konden liefhebben, was het noodzakelijk dat deze laatste zich alsmaar dichterbij de goddelijke perfectie kon begeven. Want zij was incapabel om deze te evenaren. De Zeer-Hoge, maakte dus een derde beweging: de betere dingen zouden zich een weg naar God banen. Zodus, de materie, waarvan het leven was gemaakt, was een zwaar ding, want zij ging naar onder. Maar omdat zij ook bezeten was van de geest, die een superieur iets was, deed haar naar de goddelijke perfectie duiden.
En op de wereld, nam het leven een oneindigheid aan vormen, van de kleinste tot de grootste. De planten vulden zich met het licht der sterren, zo dekkend de wereld van een groene laag. De dieren liepen of vlogen door en tussen de planten. En dus, toen God immobiel leek, was het leven in volle bloei. Inderdaad, God, Zijnde eeuwig, was niet verplicht tot beweging die het er toe maakte dat het leven in beweging was. Hij leek dus onbeweegbaar. Maar Hij hield van de mobiliteit van het leven daar op aarde, Zijn Schepping.
Maar God had het leven niet gemaakt om een oneindige kracht te zijn en, om het leven te laten leven, moesten de dieren de planten eten, dat de roofdieren de prooien verslinden, en dat de cadavers van de dode dieren de planten laten groeien. Zodus, de dood was een van de caracteristieken van het leven. Maar om Zijn Creatie niet te laten uitsterven, God schijde iedere soort in twee aanvullende princiepes, die Hij mannelijk en Vrouwelijk noemde. Beiden waren gelijk en moesten elkaar vinden om zich te binden, en zo het leven voort te zetten.
Toen, van het leven, schiep God de tijd, waar de dood na het leven komt, en leven voor de dood. Ook, bereikte het water de lucht om later neder te vallen op de aarde en de rivieren te laten vloeien, en het vuur kwam uit de vulkanen om de aarde te voeden, die zich vermenigvuldigde en het vuur ook leven gaf. De gehele wereld was één in de beweging van het leven, toen God immobiel leek, ontsnappend aan de tegentrijdingen der tijd.
Onderwerp: Schepping II: Het leven 
do apr 17, 2008 12:27 pm