De Voor-Geschiedenis I: Oanylonië
De mensen waren voortaan de kinderen van God. Dat had voor gevolg dat zij nu van een ziel waren voorzien, dat zij aan het eind der tijden, in functie van hun deugdelijke daden zouden beoordeeld worden. Bovendien werden zij nu gewijd om te werken om hun levensonderhoud te waarborgen. De andere schepselen afkomstig uit de Schepping, uitgezonderd die door de Zeer-Hoog niet benoemd waren, stonden onder hen. De mensen konden ze aldus voeden en aansterken om zich ermee te voeden.
God werkte niet meer aan de wereld, Zijn kinderen liet Hij leven en groeien. Hij had aan het schepsel, dat Hij niet genoemd had, de vrijheid gegeven om ze te verleiden zodat zij moeten kiezen tussen de weg van de deugd en die van de zonde. Zijnde Alleswetend, wist Hij reeds hoe hun toekomst zou zijn, maar Hij hen was om die te ontdekken en zich zelf te bewijzen tegenover de anderen en tegenover Hem, zonder ze van te voren te oordelen.
Oanyus, die juist aan God had geantwoord, was nu van het statuut van eenvoudig van geest van de gemeenschap naar gids van deze laatste gepromoveerd. Hij nam dan ook deze taak volledig op zich. Hij leidde ze door de wereld om een gunstige plaats voor hun ontplooiing bevinden. Gedurende vele jaren staken zij woestijnen door, bergen en vlaktes van de gehele wereld. Oanyus verzwakte heel ernstig naderhand de lengte van deze reis groter werd, maar hij gaf nooit op.
Tenslotte kwam de dag waar zij een gunstig dal voor hun verdere bestaan vonden. Er bevond zich een meer, dat overstromend van vis leek. Uitgebreide ruimtes waren gunstig aan de veeteelt en de cultuur. De nabijgelegen bossen zouden hout leveren. Er was zelfs een boomgaard, waar talrijke vruchtbomen groeiden. Het dal bevond zich aan de voet van een berg, van waar delfstoffen, zoals goud, ijzer of steenkool, geëxploiteerd konden worden.
Oanyus was verrukt dat zijn missie en doel tenslotte ten einde heeft kunnen lopen. Hij bewonderde de vlaktes tot hij oppeens instortte en zo op de grond viel. Iedereen kwam als een kudde om hem heen staan om hem tot hulp te komen. Enkelen probeerden om hem in een zittende positie te houden, maar het was duidelijk voor iedereen die hij zijn laatste momenten beleefde. Maar, ondanks het tragische van de gebeurtenis, ondanks dat iedereen de schrik van hun leven hadden, had Oanyus een volle glimlach van kalmte.
Hij zei: "Wees niet gevreesd, want mijn dood is slechts een overgang om naar God te keren. Ik heb de plaats bereikt die God me in deze wereld gereserveerd heeft en heb vervuld wat hij van mij verwachtte. De dood is niet voor mij het verlies van het leven maar de overgang naar een ander, zeer beter bestaan. Hetzelfde zal voor u gelden als u in de deugd kunt leven. zorg, dat uw tranen niet van bedroefdheid maar van vreugde zijn, want de Zeer-Hoge schenkt me het mooiste kadeau. Houdt van Hem en Hij zal van u houden. Aanbidt Hem en Hij zal u zegenen. Leeft in de deugd en Hij zal u aan Zijn zijde verwelkomen."
Toen gaf hij zijn laatste adem. En ieder keek elkaar aan, niet begrijpend deze kalmte die nog op het gezicht van hun gids af te lezen was. Zij begroeven zijn lichaam te midden van het dal, daar waar zij voortaan zouden leven. Zij deden de eed dat, elke week, zij rond zijn graf zouden bijeenkomen, opdat hij ze vergezelt en ze begeleidt wanneer zij aan God hulde zouden brengen.
Maar geen enkele omvatte dat de liefde die Oanyus voor God had, hem de dood met een zoveel kalmte aanvaardt had. Maar niemand wilde hem het mindere verwijt doen, hij die zoveel voor hen had gedaan. Ter ere aan zijn leven ten dienste van de mens en God, besloten zij om de stad te vernoemen naar die zij had begelijdt: Oanylonië, "de stad van Oanyus".
Onderwerp: De Voor-Geschiedenis I: Oanylonië 
do apr 17, 2008 12:32 pm