De Kerk
De wind sloeg met harde dreunen tegen de kerk, het liet het gebouw trillen. De hemel, duister en ijzig, was gelvuld met dreigende wolken van herculische proporties. Overal rond de kerk verscheurde de bliksem de lucht, gevolgd door zijn handlanger, de donder, die weerklonk in de angstige harten van de menigte.
De priester bemoedigde de menigte met zijn gebeden. Hij liet hen steeds herinneren dat ze niets te vrezen zouden hebben als ze het goddelijke woord dat hun werd gegeven door de Profeet, Aristoteles, en the Messias, Christos in hun geest hielden. De puurheid van zijn geloof spoorde zijn luisteraars aan tot boetedoening voor hun zonden. En hij herhaald zonder ophouden dat het tijd was voor de zielen vol zonden om de biecht af te leggen. Maar niemand luisterde nog naar hem, de angst verdreef hun gevoel voor rede, en allen keken nu door de glas-in-loodramen van de kerk.
Vanaf dit punt in de tijd viel het derde onheil over hen heen. De wind verdubbelde in kracht, de wind werd een vlaag en de vlaag werd een storm. De vernieling bereikte zijn hoogtepunt wanneer een verschrikkelijke tornado het kerkgebouw aanviel. Deze brak de glas-in-loodramen, en vulde het gebouw met zijn ijzige adem. De scherven gekleurd glas vielen naar beneden als een regen van messen op de ongelukkigen in de kerk.
De tornado hief de kerkbanken op en sloeg ze tegen de muur, waar ze in splinters en houtstukken uit een vlogen. De menigte was verward van angst en botste tegen elkaar op. De standbeelden vielen van hun voetstukken en kwamen neer op de vloer en barsten in duizend stukken. De imposante deuren van de kerk waren enkele eeuwen oud. Zij kenden de gesel des tijds, maar gaven nooit een teken van zwakte hieraan. Maar de tornado liet ze weg vliegen als een strohalm.
Het lawaai van de storm was groter dan het opzeggen van gebeden van de priester. Hij stopte wanneer hij een jong kind zag vallen op de grond. En enorme steunbalk dreigde op het kind te vallen en het te verpletteren. De priester wierp zich naar het kind en duwde het van het pad van de vallende balk. Deze opoffering bleek ongelukkig genoeg nutteloos, omdat het hele gebouw instorte op de inzittenden, van wie maar enkele overlevenden konden ontsnappen.
Deze waren niet de gelukkigen, want zij hadden uiteindelijk het ongeluk op het laatste onheil mee te maken. De stad was niet meer, een veld van puin op de verscheurde grond. De zee was ontketend onder een inktzwarte hemel gespleten door bliksem, de velden, de weiden en de boomgaarden waren verdronken en maar enkele bomen stonden nog min of meer recht.
De overlevenden zagen hoe deze laatsten spontaan vuur vatten. Ze schreeuwen met alle kracht die ze nog hadden. De ijzige wind warmde plots op tot een pijnlijke hitte die zich in de hemel verspreidde. De wolken veranderenden van kleur en weerkaasten de vlammen die zich badden over de stad. Vuur verscheurde alles wat nog overleefde in een gigantische inferno. De ongelukkige mensen die de drie andere onheilen hadden overleefden huilen van de pijn wanneer de woeste inferno hun vlees vernietigde, niets van hun lichamen achterlatend.
Onderwerp: Het Einde der Tijden III: De kerk 
do apr 17, 2008 12:41 pm