Aantal berichten : 1123 Registration date : 04-07-08
Onderwerp: Pastorale - Annex II: Het Credo toegelicht za mei 28, 2011 12:29 am
Citaat :
Het Credo, toegelicht door Zijne Eminentie Aaron de Nagan, Kardinaal van de Heilige Rooms Aristotelische Kerk
Ik geloof in God, Zeer-Hoog Almachtig, Schepper van Hemel en Aarde, Hel en Paradijs, Rechter van onze ziel aan het uur van de dood.
En in Aristoteles, zijn profeet, de zoon van Nicomacus en Phaetis, Gestuurt om de wijsheid en de goddelijke wetten van het Heelal Aan de verdwaalde Mens te onderwijzen.
_________________________
Ik geloof in God, Zeer-Hoog Almachtig
God is almachtig, want zonder Hem kan niet bestaan. God is de bron van alle dingen, zowel van de materie als van het luchtledige, zodat zelfs voor het begin van het alles er iets was, want niets is immers ook iets. Daarom noemen wij de toestand waarin er "niets" is datgene waar enkel God is.
Tijd, beweging, het bestaan en de kennis komen van God. Hij is de bron van alle dingen. Hij is almachtig, omdat het voor God voldoende was om te denken aan de wereld, waardoor deze werd gemaakt. Hij is alwetend, want Hij is de bron van alle kennis en van het bestaan. Hij is overal, want alles komt van Hem en alles is in Hem.
Tenslotte is de Almachtige oneindig en eeuwig, want door Zijn Goddelijke Status is hij de bron van de schepping. Door Hem zijn alle dingen gemaakt en niet had het gedaan als Hij er niet was geweest. Hij is de Alfa en de Omega, wat betekend "de eerste en de laatste".
Schepper van Hemel en Aarde
Deze zin is door de mens zelf ingevuld. Door dit antwoord probeert men, omwille van onze beperkingen, de schepping te omvatten. De hemel en de aarde zijn immers overal om ons heen en zichtbaar voor ons. Door de zin op deze manier te omschrijven, namelijk dat de Almachtige de hemelen en de Aarde heeft geschapen, kunnen wij nadenken over het werk van God. Wij kunnen immers onze blik van Oost naar West draaien en van Noord naar Zuid en wij kunnen op die manier Zijn werk aanschouwen.
Door de hemel en de Aarde op deze manier te omschrijven, namelijk door de schepping te bezien als dat wat voor de mens zichtbaar is, kunnen wij ook bepalen wat onzichtbaar is. Echter, de hemel en de Aarde zijn niet beperkt tot bomen, grond, wolken of regen. Ze omvatten ook alle levende wezens, waaronder ook de mensen, met al hun emoties en gevoelens en de plaatsen waar zij woonachtig zijn.
Hel en Paradijs
God, de Almachtige, is de bron van het alles, ook van de Hel en het Paradijs. Het is de onzichtbare wereld, in tegenstelling tot de zichtbare wereld die wij omschrijven als de aarde en de hemel, zoals wij zojuist hebben besproken. Het Boek der Deugden is een goede bron om deze plaatsen te vinden en hen te ontdekken, met name in het derde deel genaamd "Eclips" waar een jonge man een droom heeft en waarin hij zowel de Hel als het Paradijs op de Zon bezoekt.
Want hoewel we van tijd tot tijd spreken over dat onze doden naar de hemel gaan, gaan ze eigenlijk naar de Zon, de thuisbasis van de overleden kinderen van de Allerhoogste, het land van de Hemelse Stad. Het is daar, waar Aristoteles en Christos, omringd door Engelen en Aartsengelen, wachten op de mensen die erin geslaagd zijn een voorbeeldig, deugdzaam, leven te leiden zoals Aristoteles ons dat geleerd heeft. De Zon is een prachtige plaats van warmte en geluk. In tegenstelling tot de maanbodem, waar de ketters, de ongelovigen en heidenen terecht komen.
Op de Maan wachten de zeven demonen op hen die de Heer hebben verloochend en de ketters. De zeven demonen vertegenwoordigen de zeven hoofdzonden. Zij zijn de tegenhangers van de zeven Aartsengelen die de zeven fundamentele deugden van het Aristotelisme symboliseren.
Rechter van onze ziel aan het uur van de dood
Het deel "Eclips" uit het Boek der Deugden is een belangrijke tekst om uit te vinden hoe de ziel terecht komt in het hiernamaals. Sypous, hoofdpersoon van dit deel, vertelt ons over zijn confrontatie met de Almachtige. Hij antwoordt de Almachtige: "Ik begreep de inrichting van de Hellen. Wanneer mensen in deugd leven, zijnde conform uw Heilige woord, overgebracht door de Profeet, Aristoteles, en de Messias, Christos, dan krijgen zij van U het recht om deze plaats te bereiken, Uw Paradijs, de Zon. Als hij zich heeft afgewend zich afwend van de deugd, weigert te luisteren naar uw Heilige woord, zichzelf overgeeft aan aardse genoegens, zelfzuchtigheid, verleiding, valse heiligen, dan brengt Uw oneindige wijsheid U ertoe hem te zenden naar de Hel, de Maan, om daar gestraft te worden in alle Eeuwigheid. U houdt van ons, maar het is ook nodig dat wij van U houden."
Deze passage vat de twee mogelijkheden die voor ons liggen samen als wij voor Gods aangezicht staan op de dag van onze dood. Wij zullen dan voor hem staan en onze ziel ter Zijn beslissing voorleggen. Echter, de Almachtige geeft ons een kans, een laatste kans, een keuze om onszelf te verlossen.
Inderdaad, in Zijn oneindige goedheid geeft God ons de kans om weer tot leven te worden gewekt. Als wij nog geen afscheid kunnen nemen van het Aardse leven omdat wij het gevoel hebben dat wij nog niet voldoende in deugd hebben geleefd, zal Hij ons laten wederopstaan. Wij krijgen dus de keuze, ofwel aanvaarden wij het eeuwige leven en wordt onze ziel beoordeeld ofwel staan wij weer op in het Aardse leven en herinneren wij ons niets meer van onze dood. Wij zullen dan echter wel in deugd moeten leven, want God geeft niet nogmaals een kans.
En in Aristoteles, zijn profeet de zoon van Nicomacus en Phaetis
Aristoteles, de wijze Profeet van de Allerhoogste, aan wie het Goddelijke Woord werd geopenbaard en wie de komst van het heil en het licht voorspelde.
Oane was de eerste mens die God begreep en de oorspronkelijke gemeenschap van de Almachtige leidde. De eerste mensen vervielen echter in zonden en keerden zich langzaam af van God om tenslotte Zijn bestaan te vergeten. Het was toen dat Hij besloot om de eerste steen te leggen voor het tweede prachtige wonder na Zijn schepping: De Kerk.
Aristoteles was verlicht door het Goddelijke Licht, zijn verstand en zijn leringen waren er om de wereld voor te bereiden op een nieuw tijdperk, de terugkeer van de oorspronkelijke liefde die de eerste menselijke gemeenschap ooit gehad had voor God. Aristoteles was de eerste stap in de oprichting van de Instelling van God. Aristoteles kondigde ook de tweede stap aan: Christos.
Gestuurt om de wijsheid en de goddelijke wetten van het Heelal Aan de verdwaalde Mens te onderwijzen
Drie lessen, met daarin de boodschap van Christos, dienen hier te worden vermeldt om deze passage van de geloofsbelijdenis te begrijpen.
In de derde Les, zegt Christos tot zijn discipelen: "Mijn vrienden, de ziel bestaat uit twee delen: inzicht en kennis. Aristoteles kwam om inzicht naar jullie te brengen en ik breng jullie kennis. Tussen Aristoteles en mij ligt al het verschil dat bestaat tussen overtuigen en overhalen." Deze zin kan ingewikkeld zijn, maar moet samen met twee andere Lessen worden gelezen om duidelijk te zijn. Dit zijn de Lessen IV en V, waarin Christos zegt: "Geloof brengt ons de waarheid. Maar om het te begrijpen, is het voor ons noodzakelijk om de rede te begrijpen" en "Rede en mystiek stellen ons beide in staat om God te begrijpen, ieder van deze combineert zich in ieder van ons. Je vind je pad naar de Allerhoogste in de inspiratie die je opdoet door de rede van Aristoteles en mijn mystiek"
Wij worden dan ook geconfronteerd met diverse elementen van onszelf, onze ziel en onze geest, namelijk het geloof, de rede, het begrip, de kennis en de mystiek. Aristoteles treft vooral onze geest, want God openbaarde aan hem zijn leer van het Licht en Aristoteles verkondigde deze profetische leer van het Licht. Toch diende deze leer van het Licht nog door een tweede deel te worden aangevuld, namelijk door de profeet Christos.
Geloof en Rede zijn als twee kanten van dezelfde medaille, zoals verwoord in de Les van Christos: "Geloof brengt ons de waarheid. Maar om het te begrijpen, is het voor ons noodzakelijk om de rede te begrijpen"... Deze realiteit werd aan ons geopenbaard door de Goddelijke Profeten Aristoteles en Christos die de mensheid deze Goddelijke Wetten hebben onderwezen. De waarheid van de rede en het begrip waren het werk van de Griekse filosoof, en zij waren het eerste element van het universele gevoel, het gevoel dat in de mens is herstelt sinds de val van het heidendom: "Geloof in en het bewustzijn van het bestaan van een enkele God, de Almachtige."
Ik geloof eveneens in Christos, Geborene van Maria en Giosep. Hij heeft zijn leven gewijd om ons de weg naar het Paradijs te tonen. Hij is aldus, na onder Pontius geleden te hebben, Door marteling gestorven om ons te redden. Hij is naar de Zon gestegen waar Aristoteles aan de rechterzijde van de Zeer-Hooge op hem wachtte.
Ik geloof in de Goddelijke Actie; In de Heilige Roomse Aristotelische Kerk, Een en Ondeelbaar; In de Heilige communie; In de remissie van de zonde In het Eeuwige Leven.
_________________________
Ik geloof eveneens in Christos, Geborene van Maria en Giosep
Christos is de Messias, gids en spiegel van het Goddelijke
Voor de mensheid, die nog altijd zoekend was naar de liefde van God, besloot God in zijn oneindige wijsheid en goedheid dat het tijd was voor de mens om dat te aanschouwen dat al door Aristoteles was voorspelt. Christos bracht dezelfde goddelijke leer als Aristoteles met dezelfde deugdzame vriendschap en filantropie.
Christos trok rond en onderwees de volkeren, zoals zijn illustere voorganger dit ook al had gedaan, over de Goddelijke Waarheid en hij toonde hierbij een sterke en morele deugdzaamheid die volledig in dienst stond van de Schepper.
Hij werd geconfronteerd met de niet aflatende pogingen van het perverse wezen zonder naam, maar toch ging hij door met het vechten voor het geloof. Met wijsheid en geweldloosheid bestreedt hij diegenen die hem probeerden te beletten zijn boodschap te verspreiden. Uiteindelijk is hij gestorven om weer terug op te stijgen naar God en zo de mensen te laten zien wat de perfecte deugdzame vriendschap inhoudt. Het ultieme bereiken door iets voor anderen te doen zonder daarvoor iets terug te verwachten.
Hij heeft zijn leven gewijd om ons de weg naar het Paradijs te tonen.
Christos is, zoals we al eerder hebben uitgelegd, de boodschapper van de Almachtige en maakte de boodschap van de Almachtige compleet door ons het begrip van het geloof te tonen. Zo was Aristoteles het symbool van de rede, die de slechte geesten de wetenschap leert en was Christos de drager van het geloof, waardoor wetenschappers zullen groeien in wijsheid en vroomheid. Aldus werd het goddelijke fundament gelegd.
De studies van filosofie en theologie moeten dan ook zoveel mogelijk in deze geest van eenheid worden ontwikkeld en theologen moeten zich ervan bewust zijn dat de schoonheid en de zuiverheid van hun leer het beeld van de gelovigen in de schoonheid van God bepaald. De Heilige Boeken van de Openbaringen van Aristoteles en de Lessen van Christos moeten daarom altijd samen gelezen worden om elkaar aldus aan te vullen.
Dat is dan ook de reden waarom Christos ons de weg wijst naar het Paradijs. Door zijn leer, zijn geloof en zijn boodschap, in combinatie met de leer van zijn voorganger tonen ons de wonderlijke verklaring van mystiek en geloof. We moeten een evenwicht tussen deugd en zonde proberen te vinden om zo hen, die de Aristotelische deugdzaamheid niet hebben gezien of niet wensen te zien, te overtuigen van de boodschap van Christos. Het is dan dat het deugdzame en voorbeeldige leven van Christos van essentieel belang is, omdat het als voorbeeld is voor ons allen en het ons naar het Paradijs op de Zon zal leiden.
Hij is aldus, na onder Pontius geleden te hebben Door marteling gestorven om ons te redden Hij is naar de Zon gestegen waar Aristoteles aan de rechterzijde van de Zeer-Hooge op hem wachtte
"Hij was Hem liefdevol tot aan het einde, de perfecte mens vrij van zonden aanvaarde nederig het offer om de zonden van alle mensen, uit het verleden, het heden en de toekomst op zich te nemen en de vrienschap tussen de mens en God te herstellen"
Christos werd veroordeeld tot het kruis en later velen van de Aristotelische volgelingen. Maar wat het meest wonderlijke was aan Christos was dat hij zelf het kruis had verkozen om zo de fouten van de mensheid op zich te nemen en zo het heidendom van de oorspronkelijke mensen te herstellen. Door zijn offer, zijn eigen lichaam offeren voor de zonden van de gehele mensheid zonder daarvoor iets terug te verwachten, toont Christos ons de meest ultieme en meest wonderlijke vorm van eer aan God.
De bereidheid van Christos om zijn leven in dienstbaarheid te stellen aan alle mensen zodat zij weer gingen geloven in God en Zijn Kerk is een voorbeeld voor ons allen. Wij allen zouden moeten leven volgens de Aristotelische beginselen, luisteren naar het geloof en de profetische leringen van de rede en mystiek, en ten slotte moeten wij Christos volgen in zijn voorbeeld om onszelf dienstbaar te maken voor anderen zonder daarvoor iets terug te verwachten om zo de zielen van de mensheid naar de grotere glorie van het Koninkrijk Gods te leiden.
Nooit mogen wij de vriendschap van Christos vergeten. Het is daarom dat er bij de missen en de sacramenten brood en wijn, symbolen van de profeet, wordt gedeeld. Deze symbolen staan voor de band tussen de gelovigen en de Kerk en brengen ons altijd de profeet in gedachten die deze band aan ons allen duidelijk heeft gemaakt.
Ik geloof in de Goddelijke Actie
De Goddelijke Actie manifesteert zich dagelijks in het Aristotelische Geloof. De enigste overblijfselen van de Heilige Kerk uit vroegere tijden zijn de verhalen van de gemartelden, gekruisigden, en vervolgden. Zij die, ondanks de beperkingen die de schurken van de gevestigde autoriteiten op hen legden, altijd maar de kleine gemeenschap onderwezen en het geloof in God bleven verkondigen. Ook al was de gemeenschap toen nog klein, dagelijks werden zij bezield door de Goddelijke actie en terwijl de tijden verstreken groeide de Aristotelische gemeenschap.
De Goddelijke Actie is de hoop en het geloof, ingeprent door God in het bewustzijn van de mensen van de Kerk. Zij verdelen deze Actie weer onder alle gelovigen en leiden hen naar de inspiratie en het doorzettingsvermogen om dichter bij het Goddelijke te komen door de gelovigen de sacramenten te geven die God via de Heilige instelling aan hen allen had geschonken.
De Goddelijke Actie is het sap van de boom en maakt het mogelijk dat deze continu blijft groeien en maakt het mogelijk dat deze boom bladeren en vruchten voortbrengt.
In de Heilige Roomse Aristotelische Kerk, Een en Ondeelbaar
De Heilige Rooms Aristotelische Kerk heeft haar wortelen in zowel het Helleense Land als het Heilige Land. En deze Heilige instelling werd geboren uit de unie tussen de leer van Aristoteles en die van Christos, Zijn Profeten. Zij zijn het fundament van het Goddelijke Woord, zonder welke de Kerk niet zou bestaan.
Het is echter Christos aan wie wij de oprichting van de institutionele Kerk van God te danken hebben. Inderdaad, tijdens een maaltijd riep hij Titus, één van zijn favoriete apostelen, naar voren en instrueerde hem om de Kerk te bouwen voor de meerdere eer en glorie van God. Aan zijn andere leerlingen vertrouwde hij de moeilijke taak toe om het Woord in het Romeinse Rijk, dat op dat moment was afgedwaalde van de leer van Aristoteles, te verspreiden en allen weer de leer van Aristoteles te leren.
Vandaag de dag zijn de bisschoppen de opvolgers van de apostelen van Christos en is de eerste onder hen de opvolger van Titus en is hij daarom de bisschop van de Eeuwige Stad. Het is daarom dat het geloof “Romeins” wordt genoemd, maar tevens ook “Apostolisch” wordt genoemd.
Bovendien is het “Heilig” omdat het Gods instelling is. Het is “Eén”, omdat de gelovigen allen behoren tot dezelfde familie met aan het hoofd de Vader, de Schepper. Het is “Ondeelbaar”, omdat de eenheid voortkomt uit God, die “Eén” is. De eenheid komt verder voort uit de vriendschapseenheid en daarom wordt een schisma gezien als een verwerping van de Kerk, omdat deze als eenheid gesticht is door Christos. Een schisma zou een ontkenning betekenen van de heilige familie waartoe zij behoort, zo niet een ontkenning van de autoriteit van de rechtmatige opvolging van de eerste vertegenwoordiger van God op Aarde.
Tenslotte, is zij de enige die zich de Instelling van God mag noemen omdat zij Heilig en Onveranderlijk is. Het is daarom dat de Aristotelische Kerk als enige bevoegd is om de Goddelijke leer te interpreteren. Zij heeft er dus voor te zorgen dat zij is als een goede herder, net als Christos, en zij moet het behoud van de eenheid van het geloof, de harmonie van de leer en de harmonie tussen de gelovigen altijd blijven nastreven.
In de Heilige communie
Deze passage is van groot belang omdat het de eenheid van de universele Kerk, doorheen de tijd, zowel zichtbaar als onzichtbaar, symboliseert. “In de Heilige communie” vinden wij immers allen de Aristotelische Vriendschap.
Wanneer wij trouw zijn aan de Heilige Aristotelische Kerk, waar we door het heilige sacrament van de doop in worden opgenomen, zullen we worden opgenomen in het Goddelijke. Het zijn de Heiligen en de Heilige communie die ons tonen waar heiligheid voor staat, aan welke eisen wij dienen te voldoen om tot Gods Paradijs te worden opgenomen. Voor onze Heilige Moederkerk is de mens die een uitzonderlijk deugdzaam leven heeft geleidt een heilige. De Almachtige zal deze heiligen vertrouwen en bewonderen voor hun inzet en zal hen opnemen in Zijn Hemelse Stad om daar voor eeuwig te leven.
Naast de gelovigen die worden opgenomen in het Paradijs, worden de Heiligen door de Heilige Kerk op een voetstuk geplaatst. Dit zijn de mensen die een uitzonderlijk deugdzaam leven hebben geleidt en zullen de Zon zonder belemmeringen of moeilijkheden bereiken. Ze zijn het model voor de gelovigen en het zijn zij waar wij onze gebeden aan kunnen richten omdat zij in direct contact staan met de Almachtige.
Tenslotte, als wij deze passage volledig bekijken dan zullen wij zien dat de heilige communie niet enkel Heiligen voortbrengt maar dat het ook de triomferende Kerk omvat. De Kerk bestaat immers in twee delen. De Kerk hier beneden, op Aarde en de Kerk van de Hemel, de Kerk ter grotere glorie van God.
In de remissie van de zonde
Een theoloog van de Heilige Congregatie zorgt voor de instandhouding en analyse van de geschriften en de dogma’s. Het was eens zo een theoloog die erachter kwam dat de Zon vele malen groter is dan de maan, dat de Zon zelfs groter is dan de Aarde zelf. We weten nu dat de Zon het Paradijs van de Almachtige is en dat hier de overleden deugdzame zielen naartoe zullen terugkeren.
Zo kunnen we afleiden dat God in zijn oneindige wijsheid en volledige alwetendheid wist dat de mens op zichzelf niet slecht is, maar alleen dat hij zich zou willen ontdoen van zonden uit het verleden. Het is om die reden dat hij voor de geredde zielen een veel hoger doel heeft dan voor de verdoemde zielen.
Vergeving misschien wel het grootste geschenk dat God ons kan geven na de gift van het leven zelf. God in zijn oneindige goedheid, vergeeft de mens zijn zonden, echter moet de mens geloven in vergeving, in dit geschenk. Het moet beginnen bij oprecht berouw voor aangericht kwaad.
En het is door het geloof dat God ons vergeving geeft. Door het delen van de pijn en het delen van de spijt kan het proces van verlichting worden ingezet en kan het schuldgevoel worden weggenomen. Zoals een priester ooit zei: “Het begin van goede werken is te erkennen dat men kwade werken heeft verricht. Men moet de waarheid kennen om naar het Licht te gaan.”
Soms, door pijn te lijden, kunnen wij de zonden wegwassen maar dit is geen reden om de pijn op te zoeken. Het lijden zal vanzelf over ons komen in tijden van grote beproeving. Het is dan dat wij deze beproevingen moeten overwinnen door te geloven in de vergeving van de zonden en zo sterker uit de beproeving komen. Dat is het doel van bekering. Het versterkt het geloof door het offer dat het lichaam en de geest brengen. Aldus zullen zij volledig herstellen en zullen God en de Gemeenschap van Heiligen hen verwelkomen.
Geloof in de vergeving van de zonden, geloof in de oneindige goedheid van de Almachtige. In zijn oneindige liefde, genade en vergeving. De enige tegenprestatie die hij vraagt in ruil voor de vergeving is liefde.
In het Eeuwige Leven
Het eeuwige leven is een zaak voor elk mens. Of de mens nu goed of slecht is, na zijn dood zal hij bericht worden door God en zal God beslissen of hij veroordeeld wordt tot de Hel of voor eeuwig zal gaan naar het Zonneparadijs. De Hel is een wereld van lijden en kwaad die de zeven demon-prinsen, elk met zijn eigen zonde, over de zielen laat gelden. Elk mens die in zonde heeft geleefd en onwaardig wordt geacht voor het Paradijs zal zonder genade naar de Hel worden gezonden.
Het Paradijs op de Zon is de wereld van God, de plaats waar de Hemelse Stad is en waar alle gelovigen die een deugdzaam leven hebben geleidt samen zullen komen in de Heilige Kerk. Aristoteles, Christos en Oane, de eerste die God begreep, de zeven aartsengelen, de engelen, de heiligen en onze broeders en zusters in de Kerk zullen u er verwelkomen.
De heerlijkheid van de Hemel, met de Universele Vader en Schepper, is de plaats vol zaligheid en oneindige liefde van de Almachtige. Het eeuwige leven in de triomferende Kerk van de Hemelse Stad is het hoogtepunt van het geloof der Aristotelische gelovigen.
Onderwerp: Pastorale - Annex II: Het Credo toegelicht 
za mei 28, 2011 12:29 am