De Maan
De geschiedenis die ik je zal vertellen kan heel verbazend lijken, maar, wanneer je het leest, zul je weten dat er veel waarheid in schuilt.
Op een dag, toen het mooi weer was, liep ik met mijn hond langs smalle paden tussen de velden. Ik had net gegeven en zocht voor mijzelf een klein, aangenaam plekje waar ik een dutje kon doen. Op deze meimiddag, was de hemel helderblauw en er was geen wolkje te bekennen. De vogels zongen en mijn hond rende door het graan, jagend op kleine dieren die veel sneller waren dan hij. Hij blafte machtig en blij, ook al had hij bij voorbaat de wedstrijd verloren.
Het leek een schitterende dag, maar de aanwezigheid van de maan in de hemel op klaarlichte dag baarde me zorgen. Terwijl de zon de plaats was die was bestemd voor de deugdzamen na hun oordeel, was de maan de toekomstige plaats van kwellingen voor de zondenaren. Het eerste werd het Paradijs genoemd, terwijl het tweede bekend stond als de Hel. Het samenbrengen van deze twee heldere sterren op klaarlichte dag kon enkel de voorbode zijn van grote onheil.
Ik boog mijzelf om een kleine bloem in de weiden te bewonderen, maar de plotselinge duisternis was zodanig dat ik het niet kon zien. De duisternis, vroeg ik mezelf af? Hoe kon er duisternis zijn op zo’n prachtige dag terwijl de zon hoog aan de hemel stond? Ik sloeg mijn ogen op naar de hemel en werd gegrepen door een verschrikking: de maan maskeerde de zon nu, hinderde het heilige licht, de bron van leven, om de wereld te bereiken. Slechts een kleine halo met de kleur van vuur, die de ster van de nacht omringde, getuigde van de aanwezigheid van de ster van de dag.
Mijn stopte met blaffen. Ik vertelde mezelf, daarbij pogend om mezelf gerust te stellen, dat het slechts een van die regelmatige kosmische gebeurtenissen die de ouden hadden bijgehouden, en dat het snel voorbij zou zijn. Maar ik was niet overtuigd. De halo van vuur gaf deze eclips een onheilspellende atmosfeer. Maar zelfs dit verdween toen de maan zijn verovering van de zon voltooide. Het hulde de hele hemel in een inktzwarte duisternis. Zelfs de sterren gaven zich over aan deze vreemde eclips. Op dit punt in de tijd besloot de maan om de regels der fysica te breken.
In het centrum van deze schrijf van duister, dreven gekleurde puntjes, als vogels die door de lucht vlogen. Ze leken met elkaar te strijden, de een die zich met de ander vermengde en dan abrupt zich scheidden. Mauve wierp zich op blauw, wat wegduikt richting turkoois, het groene vluchtte naar het rood, wat zelf het geel aanviel. Toen hielden de kleuren op met hun dans. Ik kon de drang om naar de maan erboven te kijken niet weerstaan, daar zag ik dat de kleuren zich verdeelden over de oppervlakte van de ster van de nacht, eindelijk gegroepeerd in een coherent geheel.
Zo bleef het gedurende een eeuwigheid, terwijl mijn hond huilde en zichzelf verstopte in het graanveld. Toen, vlogen de gekleurde stippen weg van de maan, zoals een bol afgevuurd door een kruisboog. Je zou zeggen dat zes kleurenregens door de lucht schoten als lange gekleurde vingers. De kleuren kwamen samen in een ware regenboog die eindigde bij mijn voeten. Ik zag voor mij een brug van kleuren, die een boog vormden over de afstand die me scheidde van de maan.
Ik keek ernaar en zag toen dat de brug van kleuren naar beneden kwam in een ware zee van wit licht. Ik keek toen naar mijn eigen voeten en zag dat met hetzelfde zachte witte melkachtige licht waren besprenkeld. De zes kleurenregens, gekoppeld over de gehele lengte van de brug, kwamen op het eind samen in de zelfde witheid.
Hoewel ik in de greep verkeerde van een onbegrijpelijk angst, besloot ik op de maanregenboog te stappen.
Onderwerp: De Eclips I: De maan 
do apr 17, 2008 12:36 pm