Vraag over Leven Anani Mhour.

Ik zag, op 4 april, Monsiegneur sonho met moeite deze tekst voordragen. Nu heb ik hier rondgekeken, maar ik heb hem er niet tussen kunnen vinden. Nu betwijfel ik of ik de echte tekst uberhaubt had begrepen, maar ik kan met de huidige tekst wel een beter lopend verhaal produceren. Ik heb een klein stukje aangepast om te laten zien hoe ik het zou maken. Als u hier verder mee akkoord bent wil ik de rest uiteraard ook wel aanpassen, maar gezien ik de tekst niet zo kon vinden leek me dit verstandiger, om uw mening te verkijgen.


(ooc: tot het ----- teken heb ik gedaan.)

Citaat :

Leven Anani Mhour

Mhour Anani werd geboren, op de dag van de val van Oanylone, in een familie die de stad als een van de eerste had verlaten uit liefde voor God.
Zijn vader vertelde vaak dat hij alleen, vanaf de andere kant van het meer, keek naar de blikseminslagen die de gebouwen verscheurden tot de Abyss de overblijfselen van de stad overspoelde. Hij vond het leuk om te vertellen hoe een regenboog te zien was drie dagen na de verwoesting van de gedoemde stad.
Hij had gezien hoe de boten veel van de vluchtelingen hadden gebracht, sommigen spraken een andere taal, dan hij wist dat ze spraken in de weken daarvoor.

Onze groep verzamelde een aantal van deze vluchtelingen, die nog steeds onze taal spraken, maar praten we eigenlijk nog steeds dezelfde taal, of is de taal, die Oane had, vernietigd met de stad?
Mijn moeder was vijfentwintig jaar toen het gebeurde. Ze was hoedster van de grote bibliotheek en had toen ze vluchtte vele boeken meegenomen, maar alleen die boeken die spreken van Gods boodschap waren nog leesbaar. In feite, terwijl we in het verleden allemaal dezelfde taal spraken, waren we, door de woede van de Almachtige, veroordeeld tot enkele tientallen dialecten, dus scheidde de mensen van elkaar en waren ze gedwongen te overleven met hen die ze begrepen.



Aanvankelijk, net na de ramp, werd uit hoogmoed gezegd, dat wij beter waren dan die anderen, maar al snel werden we ervan bewust dat niet allen onder ons rein van hart waren. geleid door angst, boven het geloof, proberen zij God te ontvluchten.

De eerste jaren waren moeilijk voor de overlevenden en misverstanden in combinatie met onze armoede voorkwamen de vorming van een eengemaakte groep. Gemeenschappen werden zeer snel gevormd en kwamen samen in de stammen.

Ik was twaalf jaar toen mijn stam besloot naar de zonsondergang te gaan, in de hoop om dichter bij Hem te zijn.
God leek ons te hebben verlaten, maar wij lieten Hem niet in de steek, in de hoop dat Hij op een dag de mensheid zou vergeven voor het feit dat zij hem zo slecht hadden bediend.

Anani, als het eerste kind geboren na de vernietiging van de grote stad, werd opgeleid door de Oanylone priesters. Tot onzer grote verrassing kon hij al op zijn zevende een deel citaat van het boek van Oane.
Op de leeftijd van tien begon hij te consolideren wat we al wisten over de geschiedenis van de mensheid, sinds Oane tot de verwoesting van de stad, want hij zei:

"Als deze dingen zijn vergeten, maken we opnieuw dezelfde fouten, word niet boos over onze Schepper en laat ons onszelf waardig."



Anani kon, hoewel hij de jongste van alle studenten was, mij inhalen in de kunst van kalligrafie, bovendien mengde zijn passie voor tekenen het geheel tot mooie verhalen.
Hij was het die uitgebreid het geheugen van zijn familie beproefde, door het schrijven van een nieuw geschrift voor ons. De enige geschriften die we hadden waren poëzie, boeken van de rekeningen van de kapitein van de stad en de heilige teksten van de tempel. Het grootboek Oane was verdwenen met de grote bibliotheek, maar Anani begon aan de nagedachtenis van de voormalige exemplaar door op dunne planken van hout of steen te snijden.

Niets leidde hem af van zijn missie. Hij vroeg vaak aan de ouderen om transcripties van hun verhalen. Hij schreef, hoe je een boot moest maken, of hoe je maïs kunt planten, of zelfs over het leven van ons volk, sinds de dag dat onze Schepper de vervloekte stad had vernietigd en had bedekt met zout.

Er werd gezegd, dat hij zo wijs was als een geleerd man en dat hij gezegend moest zijn door Oane zelf, toen hij verscheen veertig dagen na de dag van het as. Ik denk echter, dat hij geïnspireerd werd door de verschillende rechten die God had ingesteld voor het Paradijs.



Ze zeiden, dat als hij zo wijs en geleerd was, dat hij vast gezegend was door Oane zelf toen deze verscheen veertig dagen na de dag van de as. In feite denk ik echter dat hij was geïnspireerd door de verschillende rechten die God had ingesteld op de weg naar het Paradijs.

Na de dood van vier generaties Anani, waren er om te treuren, en zij weenden voor tien dagen.
Op de tiende dag was het gebruikelijk om het lichaam te nemen en het op de hoogste heuvel te cremeren, zodra de zon opkwam.
In feite was het, volgens de oudste van de stam van Mhour, gewoonte omdat het de woorden van de Allerhoogste waren, die had gezegd het paradijs te creëren in de zon. Om de ziel van de overledene te helpen om de zon te bereiken, gebruikte ze nu de crematie wanneer de zon de horizon nog niet had aangeraakt, zodat de ziel kan gaan, zonder overschrijding van het vervloekte licht van de maan.
Maar het vuur brande niet, een regenboog vormde zich van de zon naar de voet van de brandstapel en de ziel van Mhour leek zich los te maken uit zijn lichaam, hij liep naar het licht en draaide zich voor een moment om, om te zeggen:


"Niet treuren voor mij, want overal waar ik ga ben ik als een engel onder de engelen. Vernietig niet mijn lichaam, omdat mijn lichaam een geschenk is van God, het materiaal moet terugkeren naar de zaak. opdat vanaf deze dag crematie is gereserveerd voor de zuivering van onzuivere lichaamen, planten en voor allen die in Hem geloven.
Herinner Gods boodschap, zoals hij die op de dag, toen hij zijn eerste profeet heeft gekozen, vertelde. Opdat Hij die dag zal worden herinnerd omdat zijn woorden tot de wezens die leven in de schepping kwamen."



Toen leek de regenboog op te gaan in de zon, vergezeld door een hemelse wolk vergelijkbaar met een, die in de oude geschrifte beschreven was. Het geschrift dat handelt over de zeven mensen in de stad Oanylone, vlak voordat deze in de afgrond ondergaat en de overblijfselen van de vervloekte plaats bezaaid worden met as.

Ik zal spoedig sterven en ik ben hier, op de plek waar zestig jaar geleden nog de grote stad stond, die vernietigd werd door de rechtvaardige woede van de onverbiddelijke schepper.


Anani vertelde me op een dag:


"Ik hoop dat op een dag de mensen zich zullen herinneren dat God zei dat de schepping is onderworpen aan de mensheid, maar hij heeft niet gezegd dat de mensheid moet worden onderworpen aan een aantal van zijn eigen soort. We hebben behoefte aan leiders, maar rechtvaardige leiders die leven voor hun mensen en niet van hun mensen. Ik hoop dat we op een dag zullen worden geleid door de dienaren van het volk en niet, zoals het geval was in de vervloekte stad, vervloekt te worden door de slaven van ons ras."



Ik eindig deze tekst door te vragen aan onze Schepper, om mij mijn vriend te laten zien na mijn dood. Want ik hield van hem als van een zuster, dus ik zou heel graag haar liefde geven, als zijn vrouw, maar hij had alleen aandacht om God te dienen en Zijn volk en niet één persoon. Hierbij stuur ik u de tekst in een kist van goud. Geplaatst in het zout, dat overbleef van de eerste stad van de kinderen van God en ik plaats hierbij vier stukken van mijn vriend, mijn liefde, zodat op een dag deze kunnen worden gebruikt, om hem te herinneren.





De geschiedenis van mijn volk (Door Mhour)

De vernietiging van Oanylone die plaatsvond op de dag Mercurii, was slechts het begin van onze straf. We noemden het de "Mercurii as'".
Er waren nu zeven groepen die verschillende talen spraken en elkaar wantrouwder, maar er was zeer weinig voedsel. Onze groep vertrok in de richting van de ondergaande zon en liep veertig dagen.
Tijdens de veertig dagen hadden we heel weinig om ons te voeden, alleen deze vreemde planten, die in het begin alleen voor het varken van moeder Mayher werden gebruikt en brood aangetroffen op een schip dat de stad was ontvlucht en sommige vissen die zijn voorbehouden voor onze kinderen.
Dus vervingen we het voedsel door gebed en boetedoening. De mensen, die vervloekte zichzelf voor het feit, dat de voorkeur ging naar de genoegens in plaats van gebed en contemplatie.
De veertigste dag verscheen Oane aan ons, die zach zijn standbeeld in de grote tempel, direct herkende en knielde hij voor hen en smeekte ons om voorbede te doen voor God.
Hij ging naar mijn vader, en zei:


"Mhour, uw zoon is de eerstgeborene uit de dag van de as, je hebt je stam geleid gedurende veertig dagen in gebed en ontbering, zonder ooit iets te vragen voor jezelf, weet dat je gebeden zijn verhoord en dat morgen een dag vol geneugten aanbreekt voor de jouwe. Stopt je klagen over de fouten van de ouderen, omdat onze Schepper zei: "Ik zal oordelen, gebaseerd op het leven dat hij leidde," niet voor de zonden van zijn vaderen.
Je moet leven voor de toekomst en niet treuren om het verleden, wees de gids van uw mensen, en leer je zoon de weg naar de profeten te openen.

xxxxxxxxxxxxxxxx

God vraagt alleen om je liefde en je kunt deze geven als je van jezelf houdt. Dat is de vergeving van de zonde die hij heeft geschonken, maar die hij onthoud aan zij die terugvallen tegen zijn woord.
Morgen is een geschenk van God, omdat het een feest is van vernieuwing, opdat de verbruikte veertig dagen niet het beeld van je leven worden, zie geen God in het lijden, maar onthoud dat je geen schade hebt geleden voor je verliezen. Ik laat je verder leven, ontspan en feest met alles wat je hebt aan voedsel en wijn, want morgen is de dag van verniuwing."

Mijn stamd feestte, een ieder deelde het brood met hun buurman, de wijn werd verdeeld tot de laatste druppel, vandaag was de eerste dag sinds de vette as van Mercurii. Iedereen sliep zoals mij, dat wil zeggen ze sliepen als grote baby's en ze werden wakker van de zon. Men zag een rivier die stroomde in de buurt en een beetje verder lag een oase vol van fruit en dieren.

In het centrum van de oase stond een verhoging, waarop het tablet van Oane werd geplaats, het tablet met de geboden van God. Deze steen werd gebeeldhouwd door de vingers van God op de eerste dag, om ons te herinneren aan de liefde die was gekoppeld aan de wet van de schepping.
Deze steen was echter vergaan met de stad, waardoor alleen dit tablet over was in de taal die we nu kende, overgebleven om ons aan de wetten van de Almachtige te herinneren, opdat we deze niet wederom vergaten.

Dit is het monument, dat mijn mensen daar plaatsten, dat al meer dan veertig jaar van vrede en geluk gaf nu we hier wonen en we bidden tot God om zijn kinderen te vergeven.
Anderen bleven tot de zee, zelfs over de zee, om het menselijk ras uit te breiden over de schepping.

De tekst komt recht van het Rome forum, en was in het frans.
Ik heb een vertaalsite gebruikt, vandaar het kromme Nederlands.
Mijn excuses daarvoor.
Maar het was wel de tekst die bij het Aristotelisch Paasfeest past.

U kunt de tekst hier vinden

http://rome.lesroyaumes.com/viewtopic.php?p=55666

Ik moet de laatste paragraven nog, en daarna een algemene verbeterbeurt aan lopende zinnen. Als ik dan uiteindelijk tevreden ben, zal ik het in de diocesaane raad voorleggen voor goedkeuring

Ga zo door