Verhaal van de Collageen van Mégare - Hoofdstuk III; De stam van Habram

Overleden Aantal berichten : 1123 Registration date : 04-07-08

Citaat :

III. De stam van Habram

En zo gingen wij op weg naar Urhaï, achter ons een cohort van soldaten en aanhangers die ontroerd waren door onze grote zoektocht. Zo liepen wij, met achter ons een wolk van stof, de ondergaande zon tegemoet.
Wat de filosoof betreft, deze had berusting gevonden in het plan dat de Allerhoogste met hem voor had en hij aanvaarde de lasten die dit met zich meebracht. Wat zijn neef en mijzelf betreft, wij werden zijn trouwe lijfwachten.

Bij de dorre hellingen van de Taurus aangekomen kwamen, gewaarschuwd voor de komst van Aristoteles, de mensen van Urhaï naar ons toe gevaren in boten versierd door bloemen. Varend op de smaragd van die de rivier van Daysan was. De chaotische schokken van de rivier baarden Callisthenes zorgen, waardoor hij niet de kleurrijke randen en welkomsttekens van de inwoners uit de omgeving zag. Hij keek enkel maar naar de vochtige bodem van de rivier die eruit zag alsof hij door nagels was bekrast.
Aangekomen bij de voet van het fort was ik verrast door de grote meren waar priesters de hoofden van hun stamgenoten in onderdompelden, waarna de ondergedompelde met een blik vol vreugde weer boven kwam. Het vreemdste om te zien was nog wel Aristoteles, die geheel vrijwillig deze marteling wilde ondergaan. Hoewel de warmte en vochtigheid hevig waren op deze plek dacht ik echt dat hij zijn verstand was verloren.

De opperpriester werd door dit gebaar van de profeet tot tranen bewogen en hij sprak tot ons alsof hij voor het eerst Jah had gezien:

«De Almachtige God zal jouw aanvaarden, jij die ervoor kiest om de feilbaarheid van dit aardse leven in te willen zien en zo als herboren weer boven wilt komen.»

Wat er daarna gebeurde blijft tot op de dag van vandaag onduidelijk, maar wat ik wel weet is dat in de grootste van de meren plotseling vele heilige karpers begonnen te spartelen en te springen, waardoor een chaotische dans ontstond.

Later leerden wij dat, als door een wonder, de eerste van deze karpers was ontstaan uit een brandende fakkel op de top van de citadel. De voorvader van de Urhaï stam, Habram, was geopenbaard dat wanneer hij rond de fontein van Callirhoe, die de bron was van alle meren rond de citadel, begon te springen er een heilige karper tevoorschijn zou komen die voorspoed voor zijn stam zou brengen. Aldus geschiedde het en uit het vuur kwam de heilige karper die op wonderbaarlijke wijze is voortgeplant en door zijn nageslacht in de meren is bewaard gebleven.

De vissen stopte plotseling met hun chaotische dans en vormden een perfecte cirkel. Zo perfect dat het leek op de baan van de sterren die rond het hart van de schepping zweefden. De afstammelingen van Habram, waar velen ook in dienst waren van het Macedonische leger, vielen elkaar bij het zien van dit wonder in de armen en weenden:

«Edessa», «Broeders, wij zijn verbonden»

De hoge-priester stapte naar voren en sprak:

«Broeders, met u delen wij onze geheimen, want zo tonen wij dat wij broeders zijn. Gaat naar Harran, want hij is de grote wijze van onze stam»

Aldus gingen wij, in een lange stoet, naar de tempel van Harran, waar de wijze oude man met een dikke baard op ons stond te wachten. Alle ogen waren op hem gericht en zijn ogen leken te schitteren toen hij zijn openbaring aan ons bekend maakte:

Citaat :: «Het was hier, nadat de Allerhoogste de mensen uit de Eerste Stad had verjaagd, dat Hij zich weer over ons ontfermde en onze voorouders, die de exodus uit Oane hadden overleefd, de tableau van Anani Mhor schonk.
Het was ook hier dat Hij ons, ter herinnering aan Hem en Zijn heilige verbond met ons, het schild der Verbondenheid schonk. Dit schild bestaat uit de drie edelmetalen; brons, zilver en goud.

De legende gaat dat enkel de goddelijke boodschapper het binnenste van deze cirkel kan ontdekken en enkel hij ons het binnenste van deze cirkel kan laten zien. Want het goud in het binnenste van deze cirkel is zo verblindend dat enkel hij, die zich de goddelijke boodschapper mag noemen, de teksten van de Allerhoogste kan ontdekken.»

De profeet veegde discreet zijn voorhoofd af en mompelde:

“Men zegt dat Homerus blind was, wie zegt mij dat ik, Aristoteles, dat niet ben?”

Na vele dagen te hebben doorgebracht in gebed en festiviteiten was het tijd om onze zoektocht voort te zetten. Nauwe banden werden gesmeed tussen de soldaten en de Uraïters. Veel dienstplichtigen beloofden dat zij zouden terugkeren wanneer zij hun plichten als krijger hadden volbracht.

Zo gingen wij verder en het kan niet anders dan dat de verworpenen op de Maan ons hebben zien lopen, een lange stoet, op weg om de profetie te vervullen.

» Het leven van Aristoteles; Hoofdstuk II
» De belegering van Aornos - Hoofdstuk I
» De belegering van Aornos - Hoofdstuk II