Demonografie van demon-prins Leviathan

Overleden Aantal berichten : 1123 Registration date : 04-07-08

Citaat :

Demonografie van demon-prins Leviathan Saintofficelibricopiedy7

Demonografie van Leviathan

Een kindertijd nachtmerrie

Lang geleden trouwde Leto, een eerlijke en hardwerkende zeeman, met een vrouw genaamd Hecate. Hecate was niet het prototype van de liefhebbende vrouw, zullen we maar zeggen. Ze was temperamentvol en instabiel. Jaren gingen voorbij en vanwege de lange dagen die Leto soms op zee doorbracht werd Hecate een chagrijnige en onaantrekkelijke stiefmoeder. Sommigen zouden zelfs zeggen wreed en slecht. Doordat ze altijd te weinig geld had en haar gevoel haar langzaam verlaten had verkocht ze zichzelf in haar vrije tijd aan schippers die aanmeerden in de haven van Oanylonië. Hecate werd zwanger tijdens een afwezigheid van Leto en deed er alles aan om Leto te laten geloven dat het kind van hem was. De arme man heeft haar nooit verdacht en dacht alleen maar aan het vervullen van zijn echtelijke plichten.

Zo werd het kind geboren dat beiden Leviathan besloten te noemen. De kleine Leviathan begon al op jonge leeftijd de tekenen van zijn temperamentvolle moeder te tonen. Doordat zijn vader zo vaak afwezig was om te gaan vissen kwam de opleiding van Leviathan op de schouders van zijn moeder te liggen. Deze maakte, gegrepen door haar waanzin, de kindertijd van het jonge kind tot een ware hel. Dagelijks werd hij geslagen omdat hij niet rustig kon blijven en vaak huilde. Hecate zag Leviathan enkel als een parasiet en gaf hem nauwelijks liefde. De eerste jaren van zijn leven ontving Leviathan enkel maar haat van zijn moeder. Wanneer hij honger had en hij aan de borst van zijn moeder lag schreeuwde zijn moeder alsof het einde van haar zondige leven was aangebroken. Als hij zijn moeder om een beetje liefde vroeg beefde zijn moeder als een rietje en weigerde hem de liefde de schenken. En als Leviathan, per ongeluk, zijn luiers had bevuild moest hij rond blijven lopen in deze vuile luiers tot het moment dat de stank zo ondragelijk werd dat zijn moeder ze eindelijk verschoonde. Op geen enkel moment waren Leviathan's kinderjaren prettig.

De tijden die hierop volgden waren niet minder vreselijk voor het kind. Hij zag zijn vader maar weinig en de tijden dat zijn vader er was waren te kort om echt te genieten van de liefde die zijn vader hem schonk. Leto en Hecate konden beiden niet goed horen, waardoor er vaak veel geschreeuwd werd in huis en er met het huishouden gegooid werd. Leviathan had de gewoonte gekregen om steeds meer te gaan liegen om maar niet de wraak van zijn moeder op zijn hals te halen. Ook ontwikkelde hij een truc om zijn moeder te ontwijken zodat ze hem niet genadeloos zou pesten en vernederen als hij thuis was. Zo groeide de jonge Leviathan op. In een huishouden waar hij enkel liefde kon vinden bij een vader die hij nauwelijks zag. Wel zag hij verschillende andere 'vaders' het huis binnen komen en op bezoek komen bij zijn moeder. Deze mannen beledigden hem als ze zijn aanwezigheid opmerkten. Zijn moeder zei altijd tegen de mannen dat de vader van Leviathan was overleden. Leviathan zei hier echter niets van om de liefde die hij voor zijn vader voelde niet te schaden en om deze sterk te houden.

Leto had de wilde hoop om van zijn zoon een zeeman te maken. Dus toen Leviathan oud genoeg was, nam hij hem mee het water op en probeerde hem de deugden bij te leren. Leto leerde hem alle kneepjes van het vak en merkte dat zijn zoon aanleg had om een goede zeiler te worden. Ook merkte hij het boze en verdorven temperament van zijn zoon op dat deze had opgelopen door zijn moeder. Leto probeerde zijn zoon te helpen echter was dit zonder succes. Zo werd, in de laatste jaren van zijn jeugd, Leviathan verscheurd tussen de momenten op zee en die bij zijn moeder. Tussen momenten van geluk en momenten van ellende. Leviathan werd al gauw zeer bedreven in het varen en zijn vader gaf steeds vader het roer in handen van zijn zoon, zodat Leviathan al op de leeftijd van vijftien jaar een uitstekende zeeman was. Op zijn vijftiende was Leviathan ook al een tiener met veel vuur en karakter en hij gebruikte zijn woede om een formidabele macht uit te oefenen als kapitein. Hoewel Leto deze opgekropte woede nooit begreep benoemde hij zijn zoon tot kapitein van één van zijn vissersvaartuigen.

Jeugd vol zonde

Nauwelijks oud genoeg om achter de vrouwen aan te gaan, had Leviathan al het bevel over een mooi vissersvaartuig en had hij de mogelijkheid om zelf zijn bemanning uit te kiezen. De jonge man was fysiek sterker dan gemiddeld en hij ontpopte zich tot een rebellerende marinier die zijn gezag en woede overal liet merken. Leviathan had zoveel geleden onder de mishandelngen en pesterijen in als kind dat hij tevreden was met de woede die hij nu gebruikte tegen anderen. Op een nacht, het was vlak voor hij weer naar zee ging, ging hij naar zijn huis om de laatste details voor te bereiden. Zijn moeder belaagde hem echter met een ronde pan en beledigde hem, spuugde in zijn gezicht en schold hem uit voor klootzak. Deze uitbarstingen waren voor Leviathan de druppel. Hij stak zijn moeder en nog een keer en nog een keer. Een vreselijke woede kreeg hem in zijn macht. Hij greep de nek van zijn moeder stevig vast en kneep deze dicht met een grijns van haat op zijn lippen. Het gezicht van zijn moeder werd rood en haar ogen puilden uit haar kassen. Het duurde slechts een paar momenten toen Hecate stopte met ademen. Leviathan zakte hierna met een plof op de grond, gelijk een zak met maïs. Leviathan bleef een uur naar zijn moeder kijken die op de grond lag. Hij voelde geen berouw voor de daad die hij had verricht, integendeel hij voelde zich sterker en hij voelde een zware last van zijn schouders wegtrekken.

Haat in zijn hart en boosheid in zijn ziel, Leviathan was de controle volledig kwijt, alsof hij met de moord op zijn moeder had ingestemd met een bestemming die reeds zichtbaar was voor vele jaren. Zoals hij had verwacht, voordat hij begon aan de lange week van vissen, werd de moord op zijn moeder ontdekt toen hij weg was. Hij wist allen ervan te overtuigen dat zijn moeder was vermoord door één van de mannen die altijd bij zijn moeder kwamen en die waarschijnlijk ontevreden was geweest over de service die ze hem had geboden.

[Illustratie van de jonge Leviathan, anonieme auteur]

De bemanning op zijn schip had hij met grote zorg gekozen. Het waren mannen die, hoewel ze niet knap of mooi waren, sterk genoeg waren om hard te werken. Leviathan hield ervan om te schreeuwen tegen de mensen die hij in dienst had en hij hield ervan om zijn woede op hen te botvieren om te kijken of iemand hem zou corrigeren op wat hij deed, om zo deze persoon nog meer te beledigen. Onder de bemanning was een man, iets jonger dan Leviathan, genaamd Gabriel. Gabriel viel op vanwege zijn vriendelijkheid en zijn schijnbare lafheid. Leviathan had de jonge man echter in dienst genomen omdat hij zich verheugde om hem te kleineren en vernederen. De kapitein begreep echter niet hoe de jonge man zo kalm kon blijven en rustig kon blijven onder de beledigingen terwijl de anderen kwaad werden.

Op een dag was Leviathan zoals gewoonlijk aan het schreeuwen en spugen omdat de vissers niet snel genoeg gingen volgens zijn smaak en hij probeerde bij hen de woede en wraak te ontlokken. Vaak probeerden bemanningsleden Leviathan te slaan of te rebelleren tegen hem, maar het behaagde Leviathan zichbaar om deze haat in hun ogen te zien en hij sloeg hen daarom altijd met een glimlach. Gabriel deed echter niets dat hem kon worden verweten. Hij deed goed zijn werk maar Leviathan keek toch op hem neer. Hij verweet hem verwaarlozing van zijn werk, schreeuwde tegen hem om een reactie te ontlokken, maar Gabriel bleef kalm en toonde geen woede of haat. Beledigingen en kreten van Leviathan gleden over hem heen als regen op een glad oppervlak. Niets wat Leviathan zei of deed kon maar de geringste woede in Gabriel doen ontwaken. Teleurgesteld door deze reactie ging Leviathan vaak naar anderen toe om daar zijn gram te halen. En zo gebeurde had dat regelmatig tijdens lange zeereizen Leviathan zijn mannen, maar vooral Gabriel, intimideerde met haat en zo ontwikkelde deze haat zich in oneindige woede.

De komst van de haat en de woede

Een paar jaar gingen voorbij en de mensen die onder het juk van Leviathan leefden zagen Leviathan steeds meer vervallen in zonden en woede. Steeds vaker waren er wel doden te betreuren omdat ze het hadden gewaagd om Leviathan te tarten. De zonde en woede in Leviathan was zo groot dat zelfs Gabriel de Allerhoogste in stilte smeekte om het te laten stoppen. Op het schip was het ondertussen niet ongewoon geworden dat een matroos overboord werd gegooid door Leviathan toen deze weer een woede aanval had. Hierdoor waren al een aantal mannen verdronken zonder dat iemand iets kon doen. De justitië van Oanylonië zag deze daden niet als moord en deden niets. Tevens wilde niemand van de bemanning iets ondernemen tegen deze handelingen omdat zij bang waren voor represailles. De haat die Leviathan uitstraalde was ongetwijfeld hetgeen wat het schepsel zonder naam had aangetrokken. Het schepsel kwam in de gedaante van luitenant van de wacht en op een avond, toen Leviathan naar beneden was gegaan om zich aldaar tegoed te doen aan de alcohol, versperde de luitenant de weg voor Leviathan:

Zo lukte het, het Schepsel om nog meer ondeugd in de ziel van de jonge Leviathan te krijgen en om nog meer zonden in de jongeman te injecteren, waardoor deze nog arroganter en rancuneus werd. De jonge Leviathan kwam weer heel terug aan wal na zo dronken te zijn geweest zoals hij nog nooit was geweest. Aan wal wachtte hij op Leto tot deze was teruggekeerd van het vissen. Tijdens dit wachten bereidde Leviathan een plan voor om zijn vader te elimineren. Zijn gedachten waren niet meer van hemzelf maar waren vol van haat. Tenslotte brak de grote dag aan dat Leto uitgeput en moe terugkeerde van zijn reis. Leto ging, zonder eerst naar de taverne te gaan, gelijk naar huis. Sinds de dood van zijn vrouw ervaarde Leto zijn thuiskomst weer als plezierig en ging hij met veel genoegen terug naar zijn huis om daar te genieten van zijn thuis. Hij stapte over de drempel van zijn huis en struikelde, waardoor hij tegen Leviathan aanviel. Deze stond met een sextant in zijn hand en met zijn ogen vol woede. Leto wilde vragen aan Leviathan wat er aan de hand was, maar daar kreeg hij de tijd niet voor. Leviathan overviel hem gelijk een vos een kip overvalt. Leviathan gaf een harde klap met de sextant op het hoofd van Leto en het bloed spatte op de muren van de ingang. Hierdoor viel Leto dood in een plas donker bloed en slijm. Geen enkele schreeuw werd gehoord en de jongeman, nog maar net dertig jaar, verliet het lijk om vervolgens voor altijd te vertrekken. Sommigen beweerden dat Leto was overleden door een ongeluk, maar anderen wisten zeker dat het, het werk van Leviathan moest zijn geweest.

Het was zo dat Leviathan het fortuin van zijn vader erfde en zijn schip erfde, waardoor Leviathan Admiraal werd over een vloot van tien of meer vissersschepen. Nu waren en geen grenzen meer aan de macht van de man. Combineer daarbij de notoire hysterie en het geschreeuw en men krijgt een zeer gevaarlijk doch machtig man. Niemand durfde tegen hem op te komen, niemand behalve één man, Gabriel. Door de nieuwe status die Leviathan had verkregen was hij nog wilder, oncontroleerbaarder en losgeslagen dan voorheen, en dit veroorzaakte nog meer woede onder zijn bemanning. Alleen Gabriel bleef standvastig ten opzichte van de beledigingen en pesterijen. De Admiraal stond vol ongeloof en wist niet hoe het kon dat, ondanks een golf van geweld, Gabriel zo kalm, gehoorzaam en hardwerkend kon blijven. De wegen van Gabriel en Leviathan kruisten elkaar echter steeds minder vaak omdat Leviathan ervoor had gekozen te gaan varen op de Kraken, een driemaster waardoor Leviathan zich de meester van de wereld voelde. Bovendien was het niet ongewoon dat men hem op de boeg van het schip zag staan en hem hoorde schreeuwen dat hij de meester van de wereld was, met zijn armen uitgestrekt en ogen in de richting gericht op de horizon. Het vissen werd slechts een bijzaak voor Leviathan en hij besloot om deel te nemen aan piraterij. Hij wierf ervaren zeilers aan en was niet bang zich te verzetten tegen alle weten. Hij was vaak te vinden in de kroegen van lichte zeden in Oanylonië en dronk vaak zijn zorgen weg onder het genot van vrouwelijk schoon. Hij besefte niet hoe destructief en ongezond deze handelingen voor hem waren.

Demonografie van demon-prins Leviathan Lviathanvieux

Leviathan's heerschappij over de Zee van Oanylonië bereikte een steeds grotere omvang en hij en zijn handlangers schuwden er niet voor om kooplieden en vissers voor het plezier met veel geweld om het leven te brengen zodat niemand een aanvaring met hen overleefde. Door deze plunderingen verwierf Leviathan steeds meer vaartuigen in alle soorten en maten en bezat hij goederen en koopwaar zover het oog kon reiken. Deze goederen en koopwaar verkocht hij vervolgens voor exorbitante prijzen op de markten van Oanylonië. Om te voldoen aan zijn gevoelens van gewelddadige haat ging hij steeds vaker over tot roven en het aanrichten van vernielingen, met achterlating van honderden dode lichamen. Het stadsbestuur besefte al snel dat de piraterij een plaag was voor hun stad, maar ze wisten niet wie achter de piraterij zat. Sommigen zagen echter dat de vissersvloot van Leviathan steeds groter werd en wezen al snel met de vinger naar hem en beschuldigden hem van piraterij, ook omdat hij zich de meester van de zee van Oanylonië liet noemen. Leviathan, in zijn ijdelheid en woede, liet allen die hem beschuldigden met veel plezier afslachten op de openbare pleinen van Oanylonië.

Op de momenten dat Gabriel en Leviathan elkaar troffen, en men gelooft ook dat het lot van deze twee mannen reeds toen al met elkaar verweven was, probeerde Leviathan altijd zijn grootsheid en woede te tonen tegenover Gabriel. Meestal werden de gesprekken tussen de twee besloten door een harde klap in het gezicht van Gabriel. Een externe waarnemer meldde dat één van de gesprekken tussen Gabriel en Leviathan als volgt ging:

Zo ging het tussen deze twee mensen die, zonder het te weten, aan elkaar verbonden waren. Elk in een zoektocht naar zichzelf. Gabriel gaf nooit het idee op om Leviathan weer op de goede weg te krijgen zodat deze niet ten dode was opgeschreven. Het psychopatische karakter van Leviathan was algemeen bekend onder de mensen en niemand geloofde erin dat Leviathan ooit nog een deugdzaam leven zou leiden. Hoewel Leviathan allen liet ombrengen die het waagden op eenzelfde toon als Gabriel tegen hem te praten liet hij echter nooit Gabriel elimineren omdat de dood van Gabriel, zoals velen zeiden, 'de reden van leven uit Leviathan zou halen'.

Op een dag zat Leviathan zich mateloos te ergeren aan de matigheid van Gabriel en liet deze bij hem komen. Toen Gabriel bij Leviathan aankwam zag deze dat zijn vader, Vorian, vastgebonden was aan een houten pilaar. Leviathan, met haat in zijn ogen, zei dat de vader van Gabriel een vangst vissen had verloren laten gaan en dit kon niet onbestraft blijven. Leviathan begon Vorian te slaan en Gabriel smeekte hem te stoppen. Maar hoe meer Gabriel smeekte hoe harder Leviathan sloeg. Hij sloeg zo hard dat de buik van Vorian met een explosie van bloed doorboord werd. Vorian overleed ter plekke vergezeld door de kreten van zijn zoon. Leviathan had verwacht dat Gabriel in blinde woede zou proberen zijn vader te wreken, maar Gabriel deed niets. Hij draaide zich om en verliet de kamer waarin de geseling had plaatsgevonden. Hij keerde zijn rug naar de moordenaar en gaf niet toe aan de haat en woede. Voordat hij de kamer verliet zei hij tegen Leviathan dat God hem zou straffen voor zijn zonden en dat hij voor de eeuwigheid gestraft zou worden voor zijn daden. Hij zei tegen Leviathan dat, wat deze ook zou proberen, hij niet zou toegeven aan de woede en de haat. Hierna vertrok hij definitief.
De Admiraal ging nog vele jaren door met het geweld en de haat, met het moorden en de doodslag zonder plezier te beleven aan zijn daden. Hierdoor werden de driftbuien en de aanvallen van woede bij Leviathan enkel maar erger. In al de jaren trof Leviathan geen gelijke meer zoals Gabriel en dit maakte de minachting bij Leviathan zo erg dat er geen woorden zijn om dit te beschrijven. Door zijn piraterij werd de Admiraal een legende in de Zee van Oanylonië en zijn reputatie was zo groot dat velen hem moesten betalen om gespaard te blijven van zijn woede. Doordat de piraterij zo lucratief was verliet Leviathan voor eens en altijd zijn vissersactiviteiten en schuimde sindsdien de zeeën af op zoek naar slachtoffers.

De straf van God

Oanylonië verzonk in ondeugd en zonde en de haat, de oorlog en het geweld namen de plaats in, in het hart van de mensen. De Liefde voor God werd niet meer gevoeld. Toch waren er zeven deugdzame mensen die de Allerhoogste had uitgekozen om de deugden te vertegenwoordigen en de liefde van God te verkondigden. Elk van de zeven stond symbool voor één der deugden. De stad was echter vervallen tot een hel op aarde maar het naamloze schepsel heerste. Het was de plaats waar de sterkeren de zwakkeren vermoorden, precies zoals het schepsel had geantwoord tegen de Allerhoogste. Maar God, hoewel hij vol van Liefde was, was verre van dom. Hij had de mensen niet Zijn Kinderen genoemd zodat deze zich op deze manier konden gedragen. Zijn Kinderen waren niet ondergeschikt aan elkaar en ze waren vrij om hun eigen bestemming te kiezen. Nu Hij echter zag hoe ze elkaar vernietigden greep hij in en besloot hij dat Oanylonië getroffen zou worden door vreselijke straffen. Zo veroordeelde Hij de stad tot de diepten van de aarde en veroordeelde hij allen tot de zeven dagen van straffen. In Zijn eeuwige goedheid beloofde Hij echter dat allen gespaard zouden blijven die boete deden voor hun daden. Hij beloofde hen dat ze zouden worden opgenomen tot de Hemel, waar ze in Zijn armen zouden zijn.

Hierop besloot het Schepsel Zonder Naam terug te keren in het geheugen van Leviathan en in hem een boosheid en haat jegens zijn naaste te planten zoals de mens nog nooit gezien had. Het Schepsel dacht door middel van Leviathan anderen te overtuigen van zijn gelijk en hen te verleiden tot wanorde en zonde. Het Schepsel kwam weer terug in de gedaante van de Luitenant om de boosaardige Leviathan te overtuigen de boosheid te prediken. Het was immers Leviathan die door zijn waanzin en geweld het inzicht had gekregen dat de sterkeren over de zwakkeren moesten heersen. Voor hem was de liefde gereserveerd voor de zwakkeren. Leviathan, tezamen met zes andere mannen, sloten zich aan bij het Schepsel dat door Jah geen naam gekregen had. Zo was het dat Leviathan voor de laatste keer in de haven van Oanylonië aankwam en aldaar de boosheid predikte. Hier is een citaat dat een overlevende van Oanylonië heeft gehoord, voordat hij de stad op de zesde dag kon ontvluchten:

”De mars van de mensen is vol obstakels, een eindeloze weg vol van gevechten waarin enkel de rechtvaardigen zullen overleven. Gelukzalig is hij die een wil vol woede heeft. Hij is de herder die met sterke hand door de vallei van de schaduw van de dood en de tranen loopt. Hij is de beschermer van zijn broer en van zijn kinderen. Trek daarom op tegen de goddelozen die liefde prediken en hun ogen sluiten voor de woede en de angstaanjagende wraak. Trek samen met mij, de Admiraal, op tegen Jah of voel de wraak van de visser.”

Zes dagen al werd de stad geteisterd door de vloed, de storm, de hagel en de wind. Velen hadden de vervloekte stad proberen te verlaten en anderen probeerden te overleven. Maar Leviathan bleef ervan overtuigd dat hij gelijk had en dat de liefde niet de betekenis van het leven was. Keer op keer verkondigde hij dat de sterkere over de zwakkere moet domineren en constant zei hij dit met woede en haat en behandelde hij allen met een afgrijselijke woede. De Admiraal was ervan overtuigd dat Jah niet zijn eigen beesten zou doden omdat Hij zwak was en Hij had bewezen dat de mensen een vrije wil hadden. Hij prentte de mensen in dat het niet liefde en matigheid waren maar woede en wraak die hun leven konden redden. Leviathan haalde het voorbeeld aan van Gabriel die niet uit zijn woorden kon komen en ondanks dat hij de liefde verkondigde geen moed had getoond. Velen luisterden met belangstelling naar het verhaal van Leviathan en volgden hem in zijn krankzinnige tocht en doodden allen die niet naar hen wensten te luisteren. Maar toen Leviathan een preek hield nabij de haven van Oanlyonië zag hij in de haven een schip liggen met twee mannen. Gabriel en Admiraal Alcisde, een goede vriend van Gabriel. De twee waren bezig met de evacuatie van een groot aantal burgers. Toen Leviathan dit merkte werd hij gek van woede en haat en nam hij de taak op zich om het schip te immobiliseren en allen te vermoorden die erop zaten. Leviathan zette koers naar het schip door de straten van de stad, maar de mensen aan boord hadden hem opgemerkt. Ze schreeuwden naar Gabriel, wat Leviathan nog bozer maakte. Gabriel wist de weg voor Leviathan te blokkeren en om de boot van de kant te duwen. Zelf bleef Gabriel achter en liet hij de boot vertrekken. Hij bleef achter, net als Leviathan.

Toen kwam eindelijk de zevende dag, de laatste dat voor Oanlyonië. De dag waarop de stad uit het geheugen van de mensen zou gewist wordt, om enkel nog terug te keren in heilige verhalen. De aarde beefde en overal ontstonden diepe, gapende, gaten. Hellevuur kwam voort uit de diepste krochten van de Aarde en verbrandde de stad. Leviathan had echter besloten de stad te verlaten en om op het laatste moment te vluchten op zijn schip, de “Kraken”. Hij dacht dat hij aan de toorn van de Almachtige kon ontkomen door met zijn snelle schip de zee op te vluchten. Nog eenmaal kruiste Leviathan’s blik die van Gabriel en hij begreep niet waarom Gabriel zo stom was zich te laten meesleuren met de stad. Uit alle macht probeerde Leviathan weg te varen uit de haven en probeerde hij de volle zee te bereiken, maar de elementen bundelden zich samen om hem heen en vormden een gigantische en verschrikkelijke draaikolk om de Kraken die het schip opslokte in de diepte. Toen was het de beurt aan Oanylonië, dat verdween in de afgrond en werd gezuiverd door de zuiverende vlammen en de toorn van de Allerhoogste.

Een eeuwigheid van woede

Leviathan, net als de andere zes mannen die voor het Schepsel hadden gepredikt, en net zoals alle andere mannen en vrouwen die gebleven waren in Oanylonië en naar hun woorden hadden geluisterd, werden voorgeleid voor de Allerhoogste. Zelfs op dat moment was Leviathan’s boosheid nog onverminderd en zijn ogen gloeiden rood en de aderen waren zichtbaar in zijn ogen. Zijn straf was echter gepast maar verschrikkelijk. Jah zond hem naar de hel op de maan waar hij een Prins Demon belichaamde. Zijn lichaam transformeerde door de zonde waarin hij geleefd had. Zo nam Leviathan de verschijning aan van een grote gespierde stier met bloeddoorlopen ogen en neusgaten waaruit vlammen schoten. Hij werd veroordeeld om de eeuwigheid door te brengen op de vlaktes van de hel.

[Afbeelding van de Prins Demon Leviathan
Volgens de overlevering van Sypous, anonieme auteur]

Wanneer de stervelingen voor Jah worden geleidt en zijn hun leven in zonde hebben geleefd tijdens hun Aardse bestaan worden zijn, afhankelijk van de zonde die ze geleefd hebben, gezonden naar de eeuwigheid vol martelingen en lijden in dienst van de vorsten of demonen. Zij die gezondigd hebben in woede, die in blinde haat gestreden hebben tegen anderen, en die het ongeluk hebben gebracht aan anderen, treden toe tot de gelederen van Leviathan, Prins Demon van de Haat.

» Demonografie van demon-prins Azazel