[Vertaald]Aristoteles boek II - Panegyric I - Over de ziel

Overleden Aantal berichten : 1123 Registration date : 04-07-08

Citaat :: Aristoteles boek II - Panegyric I - Over de ziel

Aristoteles leefde in deze tijd in Athene en had zich geïnstalleerd bij zijn basis bij de Academie van de Beer, een herberg gelegen in Plaka, in het hart van het Egyptische district (dit waren bescheiden kamers voor student, of voor de openbarers en nacht uilen die beter bekend staan als zigeuners). Het was gedurende een van deze bijzonder hectische nachten dat hij een openbaring had die gehele intellectuele gemeenschap van de stad lange tijd schokte.

In het midden van het gebruikelijke kabaal in de vochtige hitte van de herberg ‘het is door drank, door drank… dat we falen, hips,’’ verwoord door de acuut dronken Paulodaure die platzak was, zijn handlanger Mimilas gelegen op een tafel, vragend aan de bijeenkomst.

Mimilas: ‘Verlicht ons dan, Meester, over wat de ziel is.’

Toen sprak de wijze Aristoteles de bijeenkomst toe in de volgende bewoordingen.

Aristoteles: Mijn vrienden, er zijn twee soorten van de ziel. Ieder levend wezen heeft een ziel die ik het anima zou willen noemen, daarbinnen is een kracht die het bezield, geplaatst in de kern van het wezen naar het gehele lichaam. Als het organiseerden principe van het levende lichaam, is het anima onscheidbaar van het wezen zelf.

Mimilas: ‘Je zou dus kunnen stellen dat het anima de rode mier werker in staat stelt om te functioneren, bijvoorbeeld, maar wat zou de andere soort ziel zijn?’

Aristoteles: Inderdaad (en ik herinner je eraan dat de rode mier werker bekend staat als proletariër) in contrast de animus, de denkende ziel, heeft een geprivilegieerde status en lijkt een ander soort ziel te zijn, en dit alleen kan gescheiden worden van het lichaam, als het eeuwige component van hetgeen gecorrumpeerd kan worden.

Mimilas: ‘Dus, aangezien het eeuwig is, dan zou de animus in staat zijn om het beeld van God te ontvangen?’

Aristoteles: Precies. Het is de anima die maakt dat Paulodaure na een bezoek aan zijn gierstveld, in plaats van direct naar huis te gaan naar Bobona en de kinderen, het verkeerde pad kiest naar de herberg om plezier te maken met zijn vrienden, dan beetje bij beetje te veranderen in een dikke, spijtige en cirrose zwaarlijvige verschijning, op de drempel van de ouderdom.

Aan de andere kant, het is de animus van Paulodaure die puur en intact blijft (want het is weinig gebruikt) bij de poorten van het Paradijs in afwachting van zijn introductie… en dus, voor dit vormeloze iets date een groot bereik heeft in kracht, maar wat, achtergelaten in de wildernis, op dezelfde schap ingedeeld als de bol van de lachende zeemeeuw, wat wordt ervan?

Toen viel er een grote stilte die doordong in het laagste level van de Academie (ook wel bekend als de huiskamer) alle gesprekken werden onderbroken en er hing spanning in de lucht. In de animus van iedereen werd er een moment van reflectie gehouden waarbij men dacht over de verlossing.

Mimilas krabde aan zijn hoofd en zei toen, onthutst, ‘Ik vrees dat de heilige poortwachter het zeker de toegang zal ontzeggen!’

» [Vertaald]Het Leven van Aristoteles: Boek I - Hoofdstuk VII
» [Vertaald]Het leven van Aristoteles, boek I hoofdstuk IV
» [Vertaald]Leven van Aristoteles: Boek I - Hoofdstuk III
» [vertaald] Het leven van Aristoteles (Hoofdstuk 1)
» [Vertaald]Het Leven van Aristoteles - Hoofdstuk V